เริ่มต้นจากการโทรแสดงความยินดีก่อนอันดับแรก..หลังจากนั้นหาโอกาสไกล้ชิดทำชนิดที่ว่าผู้ติดตามเก่าๆ แทบจะแทรกตัวหาไม่ได้ นับเป็นความสามารถส่วนตัวที่หาได้ไม่งา่ยนักสำหรับ บุคคลธรรมดาทั่วไป
ผู้เขียน เคยเห็นด้วยตาของตนเองว่า..ขนาดต้องเตรียมรองเท้าไว้ให้เรากับเป็นภรรยา..สามารถล่วงรู้เข้าใจว่าต้องการอะไร ชอบอะไร..ทำได้..(ก็ไมู่้รู้ว่าเคยทำให้บุพการีที่บ้านบ้างหรือไม่?..ช่างน่าฉงน..
ขณะที่กำลังเขียนบทความยังหาที่ลงไม่ได้มีเพื่อนเก่า ผู้มากประสบการณ์มาเยี่ยมพอดีได้..ปรับทุกข์เป็นตำคมน่าสนใจว่า....
ยามเด็กก็กลัวแม่
ยามวัยรุ่น นักเรียนก็กลัวครู
ยามทำงานก็กลัวเจ้านาย
เฮ่อ..แลัวเมื่อไหร่จะเป็นตัวของตัวเองเสียที่.?
เขียนขึ้นมาระบายความรู้สึกส่วนตัวไม่ได้ไปตำหนิต่อว่าใครทั้งนั้นและไม่ได้ท้อการทำงาน นี่นับเป็นสัจธรรมอีกข้อหนึ่ง กฏธรรมชาติก็ว่าได้ จิ้งจกเปลี่ยนสีเอาตัวรอดแล้วทำไมคนเราจะปรับเปลียนไม่ได้หากเรายังยึดติดหัวโขน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น