ผลงานการเขียนความในใจหลังลาออกจากราชการของอาจารย์อัมพวัน หมอปุ้ย ที่เคยสอนพวกเราชาวสัตวแพทย์49 เชียงใหม่ คลิกที่นี่ครับ http://www.dld.go.th/vrd_np/journal/55/J20-2.pdf แล้วเลื่อนอ่านท้ายเล่มครับและนี่คือบางส่วนครับ
......ฉันได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับการใช้ชีวิตหลังเกษียณฯกับญาติมิตรมากมายซึ่งล้วนแต่มี
ประโยชน์เพอนคนหนึ่งค้านหัวชนฝาเลยว่า อยาได้ ออกมาเด็ดขาดก็ เพราะสามีของเธอซึ่งเกษียณฯ ออกมาตามเกณฑ์เขา(สามี)สนใจการถ่ายภาพมาก มีความสุขกับการศึกษาและเล่นกล้องอย่างมาก ครั้น 2 ปีผ่านไป ก็พบว่า นอกจากจะหมดเงนกับอุปกรณ์ถ่ายรูป (ซึ่งช่วงนั้นยังเป็นกล้องรุ่นเก่า ไม่ใช่กล้องดิจิตอลแบบปัจจุบันนี้) จํานวนนาตกใจแล้ว ยังมสารพัดวัสดุกล้องที่จนบัดนี้ก็ยังไม่รู้จะจัดการอย่างไรอีกกองพะเรอ เพื่อนอีกหลายคน เล่าถึงเพื่อนของเธอที่ลาออกมาแล้ว มีความสุขมากในช่วงปีแรก เพราะได้พักผ่อน ท่องเที่ยวไปในที่ที่อยากไป ได้ทําสิ่งที่อยากทํา แต่หลังจากนั้นราว 1-2 ปีก็เกิดอาการซึมเศร้า เหงา ไม่มีกิจกรรมที่อยากทําอีกแล้ว แต่ก็มีเรื่องตลก คือ เพื่อน 2 รายที่ท้วงติงฉันนั้นกลับออกจากงานก่อนฉันเฉยเลย และอีก 3 รายก็ลาออกตามฉันมาติด ๆ
แต่ก็มีกรณีที่น่าเสียใจ เช่น บางรายป่วยหนักไปเสียก่อน และบางรายไม่มีโอกาสใช้เงินบํานาญทั้ง ๆ ที่ ได้รับอนุมัติใหเกษียณอายุ ราชการก่อนกำหนดแล้ว
เมื่อมาลองวิเคราะห์ดูแล้ว ฉันคิดว่าปกติแล้วคนเราจะอยู่เฉยไม่ได้ต้องทํากิจกรรมบ้าง กิจกรรมส่วน
ใหญ่ (ที่ถูกกฎหมาย) ล้วนก่อประโยชน์มากน้อยแล้วแต่มุมมอง หญิงไทยส่วนใหญ่ถูกสอนให้ทํางานบ้าน เช่น ดูแล-ทําความสะอาดบ้าน เครื่องใช้-เครื่องเรือน เป็นธุระจัดหาข้าวปลา-อาหาร แต่ธรรมชาติชายไทยมีส่วน ร่วมในเรื่องเหล่านี้น้อย ดังนั้น ในความเห็นส่วนตัวของฉันแล้ว ผู้เกษียณฯ หญิงดูมีความสุข เพราะหมดภาระ งานในหนาท้ ประจำลงอย่างสิ้นเชิง เหลืองานบ้านให้ทําพอเพลิน ๆ สําหรับตัวฉันเองนั้นก็ถือโอกาสไปเรียนตัด เย็บเสื้อผ้าที่วิทยาลัยสารพัดช่างลําปาง ซึ่งอยากทํามานานแล้ว ค่าใช้จ่ายเพียงชั่วโมงละ 1 บาท เรียน 150 ชั่วโมง (จันทร์-ศุกร์วันละ 3 ชั่วโมง) บวกค่าธรรมเนียมอีก 20 บาท รวมเป็น 170 บาท ถึงตอนนี้ฉันก็ สามารถตัดเย็บชุดราตรี (ชุดที่ใส่ยามราตรี = ชุดนอน) เสื้อใส่อยู่บ้านง่าย ๆ (น้อง ๆ เสื้อโหล) แก้ไข ดัดแปลง และซ่อมแซมเสื้อผ้าสําหรับตัวเองและญาติมิตร (ที่ปลงตกและทนฝีมือฉันได้)......
เพื่อนๆที่ออรอล เอ้ย เออรี่ไปแล้วอยากจะเล่าอะไรก็คอมเม้นมาได้นะตอนท้ายบทความครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น